قسم حضرت عباس رو باور کنیم یا دم خروس رو؟
همه جا رد پای این ادعا دیده میشه که زندگی مدرن، برای ما خوشبختی آورده.
لباسشویی رو باور کنم، یا افسردگی نسل کودکانمون رو؟
مخابرات رو باور کنم، یا ترافیک و آلودگی و سر و صدا رو؟
غذای فست فود رو باور کنم، یا اینکه یه شب نمیتونیم سری با دل خوش رو بالش بذاریم؟
من گواهی میدم که مکاتب مدعی به فکر سعادت ما نیستن. من گواهی میدم که مکاتب مدعی ریاکارن.
من یه صدای خفیفم، که شکست شما رو فریاد میزنم.
من از نسلی هستم که توی کوچه بازی میکردیم.
میدویدیم، میپریدیم.
هفت سنگ، قایم باشک، یه قل دوقل، لی لی، خروس جنگی، عمو زنجیرباف، گرگم و گله میبرم، …
استخونامون قوی میشدن. ماهیچه هامون قوی میشدن. مهارت های حرکتیمون (motor skills) قوی میشدن.
و مهم تر از همه، شاد بودیم. از لحاظ روحی نرمال بودیم.
الان چی؟
الان خونواده ها یکی یا دو تا بچه، تنها، تو یه زندون آپارتمانی.
بدن ضعیف، روح فسرده، فقط پای تبلت و گیم.
آهای تفکر حاکم، آهای تفکری که مدعی هستی انسان رو سعادتمند میکنی،
من با پوست و گوش و استخونم چشیدم که دروغ میگی.
آهای کسایی که فریاد میزنین علم و مصرف گرایی و لذت طلبی برای ما خوشبختی آورده، توضیحتون چیه؟
چی میخواین بگین؟ جمعیت دنیا زیاد شد که چی بشه؟ که مصرف گرا زیادتر شه، پول جیب آقایون بیشتر؟